سندرم هارلر کودکان

برای توصیف این سندرم باید به نقش آنزیمی به نام ( alpha-L-induonidase ) توجه شود چرا که کمبود یا فقدان این آنزیم سبب تجمع و ذخیره شدن موکوپلی ساکاریدها ( که زنجیره بلندی از مولکول های قندی هستند که‌در ساختمان بافت های پیوندی بدن به کار رفته است ) ، میشود.

این تجمع به اعضاء درونی بدن و به طور عمده کبد ، طحال ، مغز و قلب آسیب وارد می کند که‌در نهایت منجر به مرگ میشوند.

کمبود آنزیم مذکور ، گروهی به هم وابسته از اختلالات را ایجاد می کند که‌درجات آن از نظر شدت و ضعف چنین است : سندرم هارلر ، سندرم اسچی – هارلر و سندرم اسچی – به بیان دیگر در این گروه ، سندرم هارلر در نهایت شدت ، سندرم اسچی هارلر در حد وسط و سندرم اسچی‌در کمترین شدت قرار می گیرند.

در اینجا به طور مفصل تر به توصیف سندرم هارلر می پردازیم و به ذکر اجمالی از سندرم اسچی – هارلر و سندرم اسچی اکتفا میشود ؛در سندرم هارلر امید به زندگی تقریبا ۵ سال است.

ناهنجاری های کلی شامل بزرگ شدن کبد ، طحال ، بدریختی استخوان ، زبان بزرگ ، پیشانی برجسته ، بینی تخت ، خشکی مفاصل می باشند.

بیشتر این کودکان دچار سرماخوردگی دایمی و عفونت های دستگاه تنفسی و گوش می شوند. همچنین گلوکوم ( آب سیاه ) و هیدورسفالی‌در آنها تدریجا شکل می گیرد .در این سندرم ذخیره ای ، علاوه بر بدریختی های استخوانی که شامل کوتاهی ، پهنی ، یا موج دار بودن نظیر انگشتان چنگالی شکل می باشد ، همچنین به دلیل بزرگ بودن زبان اختلالات کلامی هم مشاهده می شود.

چشمان این کودکان بیش از اندازه ی طبیعی از هم فاصله دارند. کوری (در اثر تار شدن تدریجی قرنیه ) و مسایل شنوایی هم شیوع کمی ندارند. تعداد کودکان مبتلا به این سندرم که ۱۰ سال عمر می کنند ، خیلی محدود است.

در سندرم اسچی – هارلر که از نظر شدت‌در حد وسط است. زوال کارکرد عقلی و بافت های بدن دیرتر از سندرم هارلر دیده میشود. شروع علایم بین ۳ و ۸ سالگی است. امید به زندگی میتواند تا نوجوانی و سال های بلوغ گسترده شود. دلایل اصلی مرگ به خاطر درگیری ریه و قلب است.

سندرم اسچی خفیف ترین شکل کمبود آنزیمی است که‌در آن قد و هوش عموما سالم می مانند ،شروع علایم بعد از ۵ سالگی است و امید به زندگی تا دهه ی چهارم زندگی و فراتر از آن گسترش می یابد.

علائم سندرم هارلر در زمان تولد و دوره نوزادی

در این زمان کودک علامتی ندارد.

علائم سندروم هارلر دوره شیرخواری

در این دوره رینیت مزمن، عفونتهای مکرر تنفسی و التهاب گوش میانی، تنفس صدادار و خرخر، یافته‌های صورت خشن، برجستگی پیشانی، چشم‌های برآمده و دور از هم با پلک‌های پف آلود و پل بینی فرورفته، صورت مسطح، بینی پهن و سوراخ‌های بینی پهن و برگشته بطرف بیرون، لب‌های پهن و بزرگ، زبان بزرگ و اغلب بیرون زده از دهان باز، هیپرتروفی لثه و ستیغ‌های آلوئولر استخوانی،

دندان‌های کوچک و دور از هم، پرموئی در تمامی بدن، موهای ضخیم و خشن، ابروهای پرپشت و خط موی پائین در روی پیشانی به همراه موی زیاد، زیادی موی جنینی، پوست ضخیم، سر بزرگ، برجسته و دراز، استخوانی شدن شیارطولی جمجمه،

کدورت قرنیه که مشخصه بیماری است و ممکن است منجر به کوری شود، کری حسی عصبی یا عصبی هدایتی و گاهی نیستاگموس، استرابیسم یا گلوکوم دیده می‌شوند. در طول سال اول زندگی تأخیر تکاملی ممکن است رخ دهد.

اوج ۲ سالگی یا زودتر باشد، اما پس از آن پسرفت – عملکرد هوشی ممکن است در ۴ هوشی تا سطح صدمه شدید روی می‌رود. علی‌رغم ظاهر غیرمعمول، اغلب این بچه‌ها دوست داشتنی هستند. در این بیماران کوتاهی قد شایع است. توقف رشد قدی ۲ سالگی رخ می‌دهد و قد به ندرت به بیش از یک متر می‌رسد.

گردن کوتاه – در ۳ است و بنظر می‌رسد سر بزرگ مستقیماً بر روی قفسه سینه قرار دارد. قسمت تحتانی قفسه دنده‌ای پهن است، پشت قوزدارد و قوز در قسمت تحتانی ناحیه پشتی یا قسمت فوقانی قسمت کمری وجود دارد. مفاصل سخت شده و حرکت بخصوص در آرنج‌ها بشدت محدود می‌باشد.

دست‌ها پهن و انگشتان کلفت و کوتاه است. این وضعیت با تاشدگی و محدودیت باز شدن انگشتان ظاهر مشخص دست چنگالی ۱ را ایجاد می‌کند.

شکم برجسته و کبد و طحال خیلی بزرگ و خیلی سفت می‌شوند. هیدروسل، فتق مغبنی و فتق نافی شایع است و بدنبال ترمیم جراحی، عود فتق بسیار شایع است. در برخی بیماران، آسیب حاد عضله قلب و فیبروالاستوز آندوکارد در سال اول زندگی تظاهر می‌کنند. از یافته‌های مهم دیررس عوارض قلبی است و بیماری قلبی دیررس معمولاً دریچه‌ای است.

سوفلها، نارسایی دریچه آئورت و آترزی دریچه میترال یا آترزی دریچه تری کوسپید از ذخیره موکوپلی ساکارید در دریچه‌ها ناشی شده و منجر به نارسایی احتقانی قلب می‌گردد. ضخامت دریچه‌های شرائین کرونری منجر به آنژین صدری و سکته قلبی می‌شود. عوارض دیررس قلبی اغلب علت مرگ این بیماران می‌باشد.

ظاهر رادیوگرافیک دیسوستوزیس مالتی پلکس شامل پهن شدن تنه استخوان‌ها، ضخیم شدن دیواره خارجی کورتکس استخوان در سال اول زندگی و سپس باریک شدن آن در اثر اتساع حفره مرکزی استخوان می‌باشد.

مراکز اپیفیزی کم توسعه یافته، استخوان‌های اندام فوقانی کوتاه و کلفت شده و به سمت انتهاها باریک می‌گردد و قسمت‌های میانی آن اغلب بزرگ است. جمجمه بزرگ، کاسه چشم کم عمق و زین ترکی به شکل کفش یا حرف است.

نقش ژنتیک در سندرم هارلر

سندرم هارلر از طریق ژن نهفته به ارث می رسد. بدین معنی که تقریبا‌در همه ی موارد کودک ، بیماری را در اثر دریافت یک ژن نابهنجار برای آنزیم دارد. این وضعیت منجر به تولید آنزیم به مقدار نصف شرایطی میشود که شخص دو ژن بهنجار دارد.

شخصی که صرفا ناقل است ( یک ژن بهنجار و یک ژن نابهنجار دارد ) دچار هیچ عارضه ای نمیشود و فرد زمانی بیمار است که دارای دو ژن نابهنجار باشد.

سه احتمال‌در مورد ابتلای کودکانی که والدینشان ناقل بیماری هستند وجود دارد :

۲۵ درصد این کودکان به خاطر دریافت دو ژن بهنجار آنزیم‌در بدنشان تولید می شود و در نتیجه سالم می مانند.

۵۰ درصد این کودکان‌در اثر دریافت یک ژن بهنجار و یک ژن نابهنجار نصف مقدار وضعیت قبلی آنزیم تولید می کنند و صرفا ناقل بیماری هستند.

۲۵ درصد این کودکان به دنبال کسب دو ژن نابهنجار ، آنزیم مذکور در بدنشان ساخته نمیشود و در نهایت دچار سندرم هارلر میشوند. میزان شیوع سندرم هارلر ۱ در ۸۸۰۰۰ کودک زنده متولد شده است.

تشخیص سندرم هارلر کودکان

سندرم هارلر میتواند‌در یک نوزاد ، کودک یا فرد بالغ براساس تنوعی از علائم بالینی یا نشانه ها حدس زده شود. این وضعیت براساس آزمایش خون که علامت کمبود آنزیم را نشان می دهد ، تشخیص داده میشود. همچنین با استفاده از CVS که در هفته ی ۱۰-۱۱ حاملگی انجام میشود ، میتوان به این سندرم پی برد.

درمان سندرم هارلر کودکان

تنها درمان موثر برای سندرم هارلر پیوند مغز استخوان یا سلول های خونی است. این درمان میتواند به اصلاح کمبود آنزیم منجر شود و فرایندهای ذخیره سازی را در بیشتر اعضاء و بافتها ، متوقف کند.

بزرگترین تجربه ی پویند یک مرکز در دنیا ،‌در دانشگاه مینه سوتا و بیمارستان کودکان (( فایِر وِیِو در (( میناپولیس )) رخ داد. این تجربه بیش از ۶۰ کودک مبتلا را شامل میشد که با پیشگامی دکتر ویلیام کَریُویِت شکل گرفت. همچنین ، درمان های آینده میتواند جایگزینی آنزیم را در برگیرد که‌در حال حاضر بیشتر در مورد کودکان با سندرم اسچی – هارلر به کار میرود.

ژن درمانی نیز ، مشتاقانه ، برای سال ها چشم اندازی درمانی ارایه کرده است ولی‌در زمان حال ، مدرک متقاعد کننده ای مبنی بر اینکه نوزاد ، کودک ، یا بزرگسال مبتلا به یک بیماری ژنتیکی از یک مداخله ی انتقال ژنی سود برده باشند ، دیده نمیشود. با این وصف ، معیار طلایی‌در حوزه ی درمان سندرم هارلر ، پیوند مغز استخوان است.

تحریریه وب سایت