پاپیلیدیما ورم عصب بینایی
پاپیلیدیما ورم عصب بینایی است، که چشم و مغز را به یکدیگر متصل می‌کند. این ورم واکنشی به فشار موجود در مغز یا پیرامون آن است که ممکن است به علل متعدد ایجاد گردد.
اغلب مواقع پاپیلیدیما نشانۀ هشدار دهنده‌ای در مورد یک اختلال پزشکی جدی مثل تومور مغزی یا هموراژ (خونریزی) مغزی است. اما گاهی از اوقات فشار و ورم مزبور را نمی‌توان به یک مشکل خاص مرتبط کرد. در چنین موردی راه‌های دیگری برای فروکش ورم مورد بحث وجود دارد.
در صورت عدم درمان پاپیلیدیما می‌تواند به کوری منجر شود.
علل پاپیلیدیما
شبکه عصب‌ها، خون و مایع مغزی همگی به شکلی ساختارمند درون جمجمه ساماندهی شده‌اند. از آنجا که مقدار فضای موجود محدود است، وقتی بافت‌ها متورم شوند، چیزی رشد کند یا مقدار مایع بیش از حد نرمال باشد، فشار داخل جمجمه بالا می‌رود و این به نوبه خود می‌تواند باعث پاپیلیدیما شود. این اتفاق ممکن است بر اثر موارد زیر رخ دهد:
• صدمه به سر
• یک تومور مغزی یا توموری در طناب نخاعی
• التهاب مغز یا هر یک از پوشش‌های آن، مثل مننژیت
• هیپرتانسیون
• خونریزی مغزی
• لخته شدن خون یا وجود مشکلی در برخی وریدها
• تجمع چرک بر اثر عفونت مغز
• مشکلات مربوط به جریان مایع یا مقدار مایعی که از مغز و طناب نخاعی می‌گذرد
در عین حال امکان ایجاد پاپیلیدیما به عنوان یک عارضه جانبی مصرف برخی داروها یا قطع مصرف آنها، به شرح زیر وجود دارد:
• کورتیکوستروئیدها
• ایسوتریتینوئین (ایزوتریتینوئین)
• لیتیم
• تتراسایکلین
وقتی هیچ دلیل مشخصی برای بالا بودن فشار داخل جمجمه وجود نداشته باشد، این اختلال زیر عنوان هیپرتانسیون داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک شناخته می‌شود.
اختلال مزبور برای ۱ نفر در هر ۱۰۰.۰۰۰ نفر از مردم رخ می‌دهد اما احتمال بروز آن در میان زنان چاق در سنین زادآوری آنان ۲۰ بار بیشتر است. از آنجا که میزان چاقی رو به افزایش است در نتیجه هیپرتانسیون داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک رو به افزایش دارد. همچنین وزن‌گیری ناگهانی به میزان ۵ تا ۱۵ درصد وزن بدن شخص نسبت مزبور را فارغ از مقدار وزن اولیه بالا می‌برد.
ارتباط دقیق این اختلال با اضافه وزن روشن نیست. این امکان وجود دارد که چربی شکم فشار در ناحیه قفسه سینه را افزایش می‌دهد و واکنشی زنجیره‌ای آغاز می‌شود که به مغز می‌رسد.
علایم و پیامدهای پاپیلیدیما
مردم ممکن است در مراحل اولیه پاپیلیدیما فاقد هر گونه علامتی باشند. پزشک ممکن است این اختلال را زمانی تشخیص دهد که در یک مطالعه روتین چشم ورم عصب بینایی را مشاهده می‌کند.
وقتی این اختلال پیشرفت می‌کند شخص احتمالاً دچار مشکلات بینایی می‌شود که عموماً در هر دو چشم بروز می‌کنند. تاری دید یا دوبینی عمومیت دارد، و شخص ممکن است برای چند ثانیه‌ای قدرت بینایی خود را از دست بدهد. دیگر علایم شامل سردرد، حالت قی و تهوع، و استفراغ است.
در صورت ابتلاء به هیپرتانسیون داخل جمجمه‌ای ایدیوپاتیک، برخی از این عوامل ملموس‌ترند. شخص ممکن است هر روزه دچار سردرد شود و این سردرد را در هر دو طرف سر احساس کند. سردردها ممکن است همیشه به یک اندازه از شدت بروز نکنند بلکه در ادامه ابتلاء شخص به آنها بدتر شوند. شخص ممکن است درون سر خود دچار حالت خفقان شود.
عدم درمان پاپیلیدیما می‌تواند به مشکلات جدی بینایی منجر گردد که با از دست دادن دید محیطی یا جانبی شروع می‌شود. در مراحل بعدی بیماری، دید شخص ممکن است کاملاً تار شود. برخی از مردم در یک چشم یا هر دو دچار کوری می‌شوند.
تشخیص پاپیلیدیما
چشم‌پزشک‌ها از یک ابزار مخصوص به نام اُفتالموسکپ برای مشاهده داخل قسمت عقب چشم و تشخیص پاپیلیدیما استفاده می‌کنند. یک تست تصویربرداری مثل MRI می‌تواند جزئیات بیشتری به دست دهد و احتمالاً علت فشار ایجاد شده در مغز را مشخص سازد. در ادامه تست‌های MRI میزان پیشرفت درمان را ارزیابی می‌کنند.
پزشک ممکن است از بیمار تقاضا کند که یک پانکچر لومبار انجام دهد، که به نام تقه نخاعی نیز شناخته می‌شود. این تست فشار مایع مغزی نخاعی را که از مغز و طناب نخاعی می‌گذرد اندازه‌گیری می‌کند. تست‌های بیشتر بر روی نمونه این مایع می‌تواند به تشخیص عفونت یا تومور کمک کند.
درمان پاپیلیدیما
اگر تست‌ها نشان دهنده وجود یک مشکل پزشکی باشند، درمان آنها می‌تواند باعث رفع پاپیلیدیما نیز بشود. برای مثال، بیمار ممکن است در صورت ابتلاء به عفونت آنتی‌بیوتیک بگیرد، برای تخلیه آبسه یا خارج کردن یک تومور عمل جراحی انجام می‌شود و برای حل کردن لخته شدن خون از دارو استفاده خواهد شد.
پزشک می‌تواند در صورت مشکل‌ساز بودن یک دارو آن را تغییر دهد.
از سوی دیگر علایم مبتلابه بیمار راهنمایی برای درمان محسوب می‌شوند. برای موارد پاپیلیدیمای جزئی و فاقد علایم، پزشک صرفاً ممکن است بیمار را پایش کرده و برای مشاهده مشکلات بینایی در اولین فرصت ممکن، منظماً او را معاینه کند.
اگر پزشکان وجود یک مشکل تهدیدگر زندگی را در مورد پاپیلیدیما از تشخیص خارج کرده باشند، ممکن است کاهش وزن و استفاده از یک داروی دیورتیک (قرص آب) به نام استازولامید را توصیه کنند. این دارو به کاهش فشار خون در سر از طریق کاستن از مقدار مایع در بدن و همچنین مقدار مایع تولید شده در مغز کمک می‌کند.
مردم می‌توانند از یک مسکن درد برای سردرد خود استفاده کنند. توپیرامات (توپاماکس) که برای میگرن و تشنج به کار می‌رود، همچنین به برخی از مردم برای کاهش وزن و پایین آوردن فشار داخل جمجمه کمک می‌کند.
خارج کردن مایع نخاعی اغلب اوقات باعث فروش فشار و علایم می‌شود. گاهی اوقات فقط مایع مورد نیاز برای تست برای ایجاد تفاوت در شرایط کافی است. یا ممکن است که پزشک برای پایین آوردن فشار به شکل منظم مقداری از مایع مزبور را از بدن خارج کند.
اگر علی‌رغم تمامی کوشش‌های مزبور بینایی شخص رو به ضعف داشته باشد، انواع مختلفی از جراحی مغز در دسترسند که باعث تخفیف فشار بر عصب بینایی و محافظت از آن می‌شوند.
مگر در صورتی که پزشک یک علت خاص را یافته و با موفقیت آن را درمان کرده باشد، امکان برگشت پاپیلیدیما وجود دارد./
تحریریه وب سایت
