ریسه

ریسه رفتن زمانی اتفاق می‌افتد که تنفس کودک برای مدتی کوتاه، از چند ثانیه تا چند دقیقه متوقف می‌گردد. حملات ریسه ممکن است به‌طور روزانه یا تنها گاه‌گاهی رخ دهند. کودکانی که حملات ریسه را تجربه می‌کنند به‌طورمعمول پیش از ۱۸ ماهگی با اولین حمله مواجه شده‌اند، اگرچه ریسه رفتن می‌تواند گاهی از ۶ ماهگی نیز آغاز شود. ریسه رفتن اغلب در حدود ۲ سالگی کودک اتفاق می‌افتد و به‌طورمعمول زمانی که کودک پنج یا شش‌ساله می‌شود، پایان می‌یابد. ممکن است تصور کنیم که کودک به‌طور عمد نفس خود را حبس کرده است، اما واقعیت این است که او کنترلی بر این رفتار ندارد. به‌عنوان پدر و مادر، ممکن است تماشاییحملات ریسه در کودک برای شما رعب‌انگیز باشد، اما این حملات نسبتاً بی‌ضرر بوده و آسیبی بلندمدت بر جای نمی‌گذارند. کودکی که به حملات ریسه دچار می‌شود، در عرض چند دقیقه رنگ طبیعی، سطح هوشیاری و الگوی تنفسی خود را مجدداً بازیابیمی‌کند. در اغلب موارد، حملات ریسه قابل پیش‌بینی بوده و حتی با شناسایی محرک‌ها قابل‌پیشگیری می‌باشد. کودکان معمولاً در سنین ۵ یا ۶ سالگی از این حملات رهایی می‌یابند.

علل

ریسه رفتن می‌تواند ناشی از یک تغییر در الگوی معمول تنفس، کاهش سرعت ضربان قلب و یا ترکیبی از هر دو باشد. این واکنش‌ها ممکن است به‌واسطه درد یا احساسات شدید مانند ترس یا سرخوردگی ایجاد شوند. علت اصلی ریسه رفتن هنوز شناخته‌شده نیست. یک‌سوم کودکانی که به حملات ریسه دچار می‌شوند، دارایی سابقه خانوادگی هستند. در برخی از کودکان، ریسه رفتن ممکن است به کم‌خونی یا فقر آهن مرتبط باشد، وضعیتی که در آن بدن قادر به تولید تعداد نرمال گلبول‌های قرمز خون نمی‌باشد. اکثر کودکانی که ریسه رفتن را تجربه می‌کنند، از هیچ‌گونه مشکل اساسی جدی رنج نمی‌برند. کودکانی که حملات ریسه را تجربه می‌کنند، به صرع مبتلا نمی‌باشند. ازآنجایی‌که حملات ریسه از جهاتی با حملات تشنج شباهت دارد، اغلب این دو عارضه اشتباه گرفته می‌شوند.

در هنگام شیوع حملات ریسه کودک چه اقداماتی انجام دهیم؟

در اکثر مواقع، نیازیبه اقدام شما در طول حمله ریسه نمی‌باشد. کودک باید در وضعیت خوابیده باقی بماند تا حمله ریسه پایان یابد.
چنانچه کودک برای مدتی کوتاه بی‌هوش شد،‌ خونسرد باشید و:

• دهان کودک خود را چک کنید تا از عدم وجود غذا یا شیئی که می‌تواند در زمان به دست آوردن مجدد هوشیاری کودک او را در معرض خطر خفگی قرار دهد، اطمینان حاصل نمایید.
• چنانچه کودک شما دچار تشنج شد، تمام وسایل یا اشیاء‌ را از دسترس او خارج کنید.

کودکان مبتلابه حملات ریسه به‌طورمعمول در عرض یک دقیقه شروع به نفس کشیدن می‌کنند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر کودک شما برای اولین بار به حمله ریسه دچار شده است، به پزشک مراجعه نمایید. اگرچه حملات ریسه مضر نیستند، اما توصیه می‌شود که کودک توسط پزشک معاینه شود. پزشک می‌تواند تشخیص دهد که آیا کودک واقعاً به حمله ریسه دچار شده و یا با عارضه پزشکی مشابهی مواجه گشته است. حملات ریسه واکنشی غیرارادی به احساسات شدید (مانند عصبانیت، ترس یا ناامیدی) هستند و اغلب در کودکان سالم رخ می‌دهد. ازآنجایی‌که ریسه رفتن واکنشی غیرارادی می‌باشد (به‌طور عمد انجام نمی‌شود)، یک اختلال رفتاری محسوب نمی‌گردد. پزشک می‌تواند به والدین کمک کند تا بدانند که چه محرکی موجب حملات ریسه در فرزندشان می‌شود، چگونه از شیوع حملات بعدی پیشگیری کنند، و در صورت وقوع چه اقداماتی انجام دهند. گاهی کم‌خونی فقر آهن موجب شیوع حملات ریسه در کودکان می‌گردد. بنابراین پزشک ممکن است برای بررسی کم‌خونی آزمایش خون را تجویز نماید. درمان کم‌خونی می‌تواند به کاهش تعداد شیوع حملات ریسه کمک کند.

تشخیص

پزشک به‌منظور رد علت جسمی ریسه رفتن، کودک شمارا مورد معاینه قرار می‌دهد. هم‌چنین به‌منظور بررسیکم‌خونی آزمایش خون را تجویز می‌نماید، زیرا حملات ریسه در کودکان مبتلابه فقر آهن شیوع بیشتری دارد. به‌علاوه ممکن است یک تست قلب (مانند نوار قلب) از کودک شما گرفته شود تا اطمینان حاصل گردد که قلب کودک در حملات ریسه درگیر نمی‌باشد، یا آزمایشی به‌منظور تشخیص اختلال در فعالیت الکتریکی مغز (نوار مغزی)‌ برای بررسی احتمال تشنج تجویز می‌گردد.

درمان

درمان خاصی لازم نیست. درمان ضد صرع مؤثر نبوده و به‌ندرت توصیه می‌شود. مکمل آهن خوراکی ممکن است در کاهش تعداد و شدت حملات ریسه نقش داشته باشد، به‌ویژه اگر کودک (کودکان نو پا) به کم‌خونی فقر آهن مبتلا باشد، اما استفاده متداول از آن هنوز در دست بررسی می‌باشد. درمان کم‌خونی، در صورت وجود، اغلب تعداد حملات ریسه که منجر به بیهوشی کودک می‌شود، را کاهش می‌دهد. نظارت و محافظت از آسیب به‌طورکلی تمام آن چیزی است که باید در طول حملات ریسه انجام گردد.
مهم‌ترین وظیفه والدین ممانعت از تشدید حملات ریسه می‌باشد. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما به میزان کافی استراحت می‌کند. به ایجاد احساس امنیت در کودک خود کمک کنید و به کاهش و مدیریت سرخوردگی آن‌ها بپردازید. ممانعت از رفتار با کودک به شیوه‌ای خاص یا متفاوت از خواهرها و برادرها و کودکان دیگر از اهمیت بسیاری برخوردار است. اختلالات رفتاری می‌تواند به طولانی شدن دوره زمانی حملات ریسه منجر شده و باری بیش از یک حمله ریسه را بر دوش خانواده‌ها تحمیل نماید. یک برنامه اصلاح رفتاری ممکن است کمک‌کننده باشد. در این مورد از پزشک مشاوره بگیرید.

پیشگیری از حملات ریسه در آینده

با بالغ شدن کودکان و بهبود مهارت‌های مقابله‌ای در آن‌ها، حملات ریسه به‌طورمعمول متوقف می‌گردند. اما درعین‌حال، والدین ممکن است با چالشی بزرگ‌تر از حملات ریسه مواجه گردند: یافتن راه‌هایی برای تربیت کودک به گونه‌ای که حمله ریسه دیگری را در پی نداشته باشد.
پزشک می‌تواند در یافتن استراتژی‌های مقابله‌ای برای شما و کودکتان به شما کمک کند. سعی کنید رفتارهای شما به بدخلقی و لجبازی منتهی نگردد. کودکان به محدودیت‌ها و دستورالعمل‌هایی نیاز دارند تا به ایجاد احساس امنیت و انعطاف‌پذیری احساسی در آن‌ها کمک کند.
با به‌کارگیری تجربه، شجاعت، و توصیه‌های پزشک، شما می‌توانید راهکارهای مقابله با حملات ریسه را فراگرفته و محیطی امن و سازمان‌یافته را تا زمان رهایی کودک خود از این حملات ایجاد نمایید.

تحریریه وب سایت