کووید-۱۹ تا کنون انسان‌های زیادی را درگیر کرده است. علاوه بر ریه و سایر ارگان‌های بدن، تا کنون گزارشات متعددی از درگیری سیستم عصبی منتشر شده‌اند. از این درگیری‌ها میتوان به تظاهراتی چون سردرد، ضعف عضلانی(Weakness)، بی حسی عصبی(Paresthesia)، سندروم گیلن باره(Gullain-Barret Syndrome) و انسفالوپاتی(Encephalopathy) اشاره نمود.

التهاب کانونی و آسیب به طناب نخاعی، که با نام میلیت عرضی(Transverse Myelitis) نیز شناخته می‌شود، علل متعددی را به خود نسبت داده است، هر چند در ۶۰ درصد موارد علت این بیماری ناشناخته باقی می‌ماند. از بین این علل، عفونت‌های ویروسی و باکتریایی به خوبی مستند شده‌اند. سایر اختلالات نورولوژیک زمینه ای چون نورومیلیت اپتیک، مولتیپل اسکلروزیس نیز در ایجاد این التهاب ایفای نقش کرده‌اند.

در این گزارش برای اولین بار در زمان خود، دختری یازده ساله بدون هیچ گونه سابقه ای از بیماری‌های زمینه‌ای با شکایت فلج حاد اندام‌های تحتانی، احتباس ادرار و مدفوع، درد اپی‌گاستر و تب که از ۳ روز پیش آغاز شده بود به مرکز ما مراجعه نمودند. در معاینات عصبی، پاراپلژی اندام‌های تحتانی و سطح حسی-عصبی در حد محل اعصاب T_۵ نخاعی قابل مشاهده بود.

بررسی های متعدد سیستمیک ایشان نتایجی نرمال را نشان میداد و با توجه به مثبت شدن تست PCR نازوفارنژیال ایشان با نمونه SARS-CoV-2 برای ایشان احتمال ابتلا به میلیت عرضی به دنبال ابتلا به کووید-۱۹ را مطرح نمودیم. با توجه به طبیعی بودن نتایج سطح CRP، IL-6 و فریتین احتمال وجود طوفان سایتوکاینی برای ایشان نیز رد شد. تست‌های بررسی اختلالات خود‌ایمنی و روماتولوژیکی نیز منفی شدند(شامل ANA، سطح کمپلمان ها، ANCA، ACE، RF، و آنتی بادی آنتی فسفولیپید).

در الکترومیوگرافی بیمار، پاسخ های F و H در اندام های تحتانی ایشان قابل ثبت نبود. بررسی مایع مغزی نخاعی نیز یافته قابل توجهی نداشت، هرچند در طی بستری، PCR و سطح آنتی بادی علیه سوش ویروس در این مایع بررسی نشد.

نهایتا، مغز و ستون فقرات بیمار مورد بررسی با MRI قرار گرفت که  علی رغم طبیعی بودن مغز، در طناب نخاعی افزایش شدت سیگنال در سطوح T_۳ تا T_۹ رویت شد که همراهی با تورم در سطوح T_۳ تا T_۶ داشت و در دو نیمه طناب نیز ناحیه مرکزی با افزایش سیگنال نیز رویت شد. همچنین بررسی T1-MRI پس از تزریق کنتراست، افزایش سیگنال به صورت نقطه‌ای در نواحی ذکر شده را نشان میداد.

بیمار ما در طی بستری خود تحت درمان با ایمونوگلوبولین‌های وریدی، پالس کورتون با متیل پردنیزولون و سایر اقدامات حمایتی قرار گرفتند که بهبودی قابل توجهی حاصل نشد. پس از آن چندین جلسه تعویض پلاسما برای ایشان صورت گرفت که در روز ۱۶ ام بیماری بهبودی کمی در قدرت عضلانی رخ داد.

با توجه به روند بالینی بیماری و پاسخ آن به درمان، باید در نظر داشت که تظاهرات و شدت بیماری کووید-۱۹ و عوارض آن در نورولوژی اطفال نیز قابل توجه است. این مسئله ضرورت بررسی سایر موارد با تظاهرات مشابه را در حیطه بالین را نشان میدهد.

مطالعه بیشتر در مجله

done