موکوپلی ساکاریدوزها چیست؟

کودکان مبتلا به یکی از انواع موکوپلی ساکاریدوزها(MPSs) با یافته های اسکلتی، عروقی یا دستگاه عصبی مرکزی همراه با زبری ویژگی های صورتی تظاهر می یابند. این ویژگی ها از تجمع پیش رونده پلی ساکاریدهای سولفاته ( نیز موسوم به گلیکو امینوگلیکان) ناشی می شوند که به دلیل تجزیه ناقص زنجیره جانبی کربوهیدارت از اسید موکوپلی ساکارید ایجاد می شود.

موکوپلی ساکاریدوزها MPSs

کودکان مبتلا به یکی از انواع موکوپلی ساکاریدوزها(MPSs) با یافته های اسکلتی، عروقی یا دستگاه عصبی مرکزی همراه با زبری ویژگی های صورتی تظاهر می یابند. این ویژگی ها از تجمع پیش رونده پلی ساکاریدهای سولفاته ( نیز موسوم به گلیکو امینوگلیکان) ناشی می شوند که به دلیل تجزیه ناقص زنجیره جانبی کربوهیدارت از اسید موکوپلی ساکارید ایجاد می شود. براساس تفاوت های بالینی و ژنتیکی ، ششMPSمتفاوت شناسایی شده است. هر نوع MPSویژه ، دارای الگوی ویژگی برای دفع ادراری گلیکوزامینوگلیکان ها، درماتان، هپاران، کرتان، و کندرویتین سولفات هستند. بررسی بیوشیمیایی بعدی نشان داده است که انواع گوناگون از کمبود آنزیم های منفرد متفاوتی ناشی می شوند و همه آنها به استثنای نشانگان هانتر که وابسته بهXاست، به شکل مغلوب اتوزومی به ارث می رسند.

نشانگان هورلرMPS-I:
نشانگان هورلر[ موکوپلی ساکاریدوز نوع۱ ]، شدیدترین موکوپلی ساکاریدوز است.نوزادان مبتلا در سال نخست زندگی با ابری شدن قرنیه ، یک ویژگی در ستون مهره تحتانی و رشد ضعیف بعدی تظاهر می یابند. این نوزادان در سال دوم از دست دادن شنوایی، ویژگی های زبر در صورت، کبد و طحال بزرگ ، سفتی مفاصل و تغییرات مهره یی را آزمایش می کنند. پیشرفت این علایم همراه با زوال عقلی و سرانجام مرگ در اواسط نوجوانی به دلیل ترکیبی از نارسایی قلبی و عفونت های ریوی پیش می آید. 
تشخیص نشانگان هورلر ابتدا با نشان دادن حضور گرانول های متاکرومیک در سلول ها انجام گرفت.بدین معنی که لیزوزوم های متورم شده با موادی انباشت هستند که عمدتاً درماتان سولفات است. افزایش دفع ادراری درماتان و هپاران سولفات معمولاً به عنوان یک آزمون غربالگری مورد استفاده قرار می گیرد. اگرچه تأیید تشخیص بر نشان دادن فعالیت کاهش یافته هیدرولاز لیزوزومی ، آلفا- L- ایدوروینداز ، استوار است. شکل های آللی نشانگان هورلر با شدت کم تر که به دلیل مقادیر متفاوت فعالیت پس مانده آلفا- L–ایدوروینداز ایجاد می شوند ، پیش تر به صورت جداگانه به عنوان بیماری شی(MPSIS) [ بیماری موکوپلی ساکاریدوز نوع۵ ]، (MPS I H/S) رده بندی شده اند.

نشانگان هانترMPS-II:
افراد مذکر مبتلا به نشانگان هانتر [ موکوپلی ساکاریدوز نوع۲ ]، معمولاً بین سنین ۲ تا ۵ سالگی با از دست دادن شنوایی ، یک تاریخچه بازگشت عفونت، اسهال و رشد ضعیف تظاهر می یابند. معاینه این مبتلایان ، زبر شدن ویژگی های صورت آنها ، همراه با بزرگ شدن کبد و طحال و سفتی مفاصل آنها را آشکار می کند.پرتوXاز ستون مهره، ناهنجاری هایی را در شکل مهره ها نشان می دهد. زوال بدنی و عقلی پیش رونده یی همراه با مرگ معمولاً در سنین نوجوانی وجود دارد. تشخیص با حضور مقادیر زیاد درماتان و هپاران سولفات در ادرار و کمبود فعالیت یا فعالیت کاهش یافته آنزیم ایدورونات سولفات سولفاتاز در سرم یا سلول های سفید خون و آنالیز سلول های سفید خون و آنالیز مستقیم ژن تأیید می شود.

نشانگان سان فلیپوMPS-III :
نشانگان سان فلیپو[ موکوپلی ساکاریدوز نوع۳ ]، رایج ترین MPSاست .افراد مبتلا در سال دوم زندگی با زبرشدن ملایم ویژگی ها، تغییرات اسکلتی و از دست دادن هوش همراه با مشکلات رفتاری تظاهر می یابند که در سنین اولیه بزرگسالی به سمت تشنج و مرگ پیش می رود.تشخیص با حضور افزایش دفع ادراری هپاران و کندرویتین سولفات و کمبود یکی از چهار آنزیم مشارکت کننده در تخریب هپاران سولفات تأیید می شود : سولفامینیداز(MPS- III A) ، N- استیل –آلفا –Dگلوکز امینیداز(MPS- III B)، استیل –COA–آلفا –گلوکز امینیداز –N  – استیل ترانسفراز(MPS-III C) یا N- استیل- گلوکز آمین-۶- سولفات فسفاتاز(MPS III D). مبتلایان با کمبود این آنزیم های متفاوت از نظر بالینی نمی توانند تشخیص داده شوند. آزمون مستقیم ژن چندان قابل اعتماد نیست.

نشانگان مورکیوMPS-IV:
کودکان مبتلا به نشانگان مورکیو[ موکوپلی ساکاریدوز نوع۴ ]، در سال های دوم تا سوم زندگی با ناهنجاری های اسکلتی مشتمل بر قد کوتاه ، بدشکلی سینه یی و انحنای ستون مهره(کیفوز اسکلیوز) تظاهر می یابند. سطح هوشیاری طبیعی و بقا طولانی مدت است ، اگرچه خطر به هم فشردگی طناب نخاع ناشی از پیشرفت درگیری اسکلتی وجود دارد. تشخیص با حضور کراتان سولفات در ادرار و کمبود گالاکتوزامین -۶- سولفاتاز(MPS-IV A) یا بتا –گالاکتوزیداز(MPS-IV B) تأیید می شود.

نشانگان ماراتولامیMPS-VI:
مبتلایان به نشانگان ماراتولانی [ موکوپلی ساکاریدوز نوع۶ ] ، در اوایل دوران کودکی با ویژگی های شبه نشانگان هورلر مشتمل بر صورت زبر ، قد کوتاه یا بدشکلی سینه یی ، گوژ پشتی یا کیفوز و محدودیت حرکت مفصلی تظاهر می یابند. افزون بر این بیماران دچار ابری شدن قرنیه و ناهنجاری های دریچه قلب می شوند، اگرچه سطح هوشیاری طبیعی را حفظ می کنند. برخلاف شکل شدیدتر این بیماری که در آن بقای فرد معمولاً تا دهه سوم ادامه دارد، یک شکل با شدت کمتر از این بیماری وجو دارد که با بقا تا اواخر دوران بزرگسالی نیز تظاهر می یابد. تشخیص بوسیله ی حضور افزایش یافته دفع ادراری درماتان سولفات و کمبود آریل سولفاتازBدر سلول های سفید خون یا فیبروبلاست مورد تأیید قرار می گیرد.

نشانگانSly یا MPS-VII
نشانگان Sly[ موکوپلی ساکاریدوز نوع۷ ]، گوناگونی فوق العاده را در شدت تظاهر نشان می دهد. دامنه این گوناگونی از ویژگی های مشتمل کیفوزاسکلیوز خفیف و دیسپلازی لگن تا علائم زبر در صورت، بزرگی طحال و کبد ، ابری شدن قرنیه ، ناهنجاری های قلبی و عقب ماندگی ذهنی ، همراه با مرگ در دوران کودکی یا بلوغ متغیر است. تشخیص نشانگان با افزایش دفع ادراری گلیکوزآمنیو گلیکان ها و کمبود بتا –گلوکورونیداز در سرم، سلول های سفید خونی یا فیبروبلاست ها ، مورد تأیید قرار می گیرد.

درمان MPSs:

درمان این ناهنجاری ها توسط جایگزینی آنزیم مورد آزمون قرار گرفته است، اگرچه شماری از مشکلات عملی وجود دارند که عدم موفقیت آن را موجب شده است. با این وجود ، درمان با پیوند مغزاستخوان با موفقیت های متفاوت در عرصه های بیوشیمیایی و بالینی ، در نشان ویژگی های اسکلتی و مغزی مورد آزمون قرار گرفته است.

بیماری موکوپلی‌ساکاریدوز چیست؟ توضیحات تکمیلی

بیماری موکوپلی‌ساکاریدوز چیست؟ (به انگلیسی: Mucopolysaccharidosis) معروف به ام پی اس  یک گروه از بیماری‌های متابولیک هستند که اشکالات متابولیکی در عملکرد آنزیم‌های لیزوزوم‌ها (یک اندامک داخل سلولی) وجود دارد که موجب تجمع گلیکوزآمینوگلیکان (موکوپلی‌ساکارید‌ها) می‌شود

گلیکوزآمینوگلیکان

گلیکوزآمینوگلیکان (Glycosaminoglycan) یا موکوپلی ساکارید، پلی ساکاریدهای بدون شاخه طولانی می‌باشند که از تکرار واحدهای دی‌ساکارید تولید می‌شوند و نقش کلیدی در ساختمان مولکولی و عملکرد غشا سیتوپلاسمی دارند. چهار گلیکوزآمینوگلیکان اصلی درماتان سولفات، کندروایتین سولفات، کراتان سولفات و هپاران سولفات هستند.

بیماریهای موکوپلی ساکاریدوز

در این گروه از بیماری‌های نادر نقص در یک ژن (که اغلب به صورت یک صفت مغلوب به ارث می‌رسد) موجب تولید نشدن صحیح یک آنزیم ضروری جهت متابولیزه کردن موکوپلی ساکاریدهای غیرضروری می‌شود. نتیجه نقص آنزیم تجمع موکوپلی ساکاریدها در لیزوزوم‌ها و اختلالات متابولیکی دیگر است. موکوپلی ساکاریدوزها MPS به نه تیپ طبقه‌بندی می‌شوند.

بیماری هورلر – بیماری شای – بیماری هانتر – بیماری سان فلیپو A – B – C – D –  – نشانگان مورکیو A – B –

بیماری مارتو – لامی – سندروم اسلای –

تحریریه وب سایت